Claire Potter is een toegewijde vestibulaire fysiotherapeut bij een trust in het centrum van Londen. Haar reis naar de fysiotherapie werd geïnspireerd door een persoonlijke ervaring: het herstel van haar moeder van een ernstige knieblessure door middel van fysiotherapie. Claire was aanvankelijk geïnteresseerd in musculoskeletale zorg, maar vond al snel haar passie in neurologische revalidatie en specialiseerde zich de afgelopen drieënhalf jaar uiteindelijk in vestibulaire fysiotherapie.
Claire werkt met patiënten die lijden aan chronische evenwichtsstoornissen, waarvan de symptomen soms wel 20 jaar aanhouden, en vindt de beloning in zowel de complexiteit als het levensveranderende potentieel van haar vakgebied. Van het behandelen van Benigne Paroxysmale Positie Vertigo (BPPV), vaak met onmiddellijk resultaat, tot het ondersteunen van mensen met Persisterende Posturale-Perceptuele Duizeligheid (PPPD) en Functioneel Neurologische Stoornis (FND), haar werk combineert wetenschap, empathie en samenwerking met psychologie. Haar enthousiasme voor zinvolle, meetbare resultaten maakt haar een groot voorstander van hulpmiddelen zoals de BalanceBelt.
Grenzen verleggen ondanks beperkte middelen
Claire is zeer toegewijd aan het verbeteren van de resultaten voor patiënten, maar ze erkent de beperkingen van het werken binnen de NHS. Hoewel complexe vestibulaire gevallen, met name patiënten met aandoeningen zoals PPPD of functionele neurologische stoornissen, veel baat kunnen hebben bij langdurige zorg, beperken de middelen van de NHS de behandeling vaak binnen de grenzen van economische haalbaarheid. In haar privépraktijk heeft ze gezien hoe patiënten opbloeien met uitgebreide zorg, wat een hiaat aan het licht brengt in wat overheidsdiensten momenteel kunnen bieden.
Ondanks deze beperkingen is Claire dankbaar dat ze deel uitmaakt van een goed toegerust en vooruitdenkend team. Het multidisciplinaire team (MDT) bestaat uit consultants, audiologen en een sterke groep fysiotherapeuten, allemaal ondersteund door een bemoedigend managementteam. Deze samenwerkingsomgeving maakt voortdurende professionele ontwikkeling, netwerken en actieve betrokkenheid bij klinisch onderzoek mogelijk.
De dienst is de afgelopen tien jaar aanzienlijk geëvolueerd, vooral tijdens COVID, om zorg op afstand te omarmen en de toegang voor patiënten te vergroten. Claire en haar collega's werken er ook aan om van hun dienst een nationaal centre of excellence te maken.
Behandeling van ernstige vestibulaire stoornissen: Een holistische, gestructureerde aanpak
Claire legt uit dat de behandeling van patiënten met ernstige vestibulaire disfunctie, vooral die met bilateraal vestibulair verlies, zeer complex is en moet worden afgestemd op verschillende subgroepen. Sommige patiënten hebben een zeldzame aandoening zoals Neurofibromatose type 2 (NF2), terwijl anderen lijden aan leeftijdsgerelateerde achteruitgang of onverklaard progressief vestibulair verlies op middelbare leeftijd. Deze mensen ervaren vaak slopende symptomen zoals oscillopsie, slingeren tijdens het lopen en herhaaldelijk vallen, vaak na jaren van verkeerde diagnoses en doorverwijzingen naar specialisten.
Voor deze groep legt Claire de nadruk op een holistische en psychologisch gevoelige benadering. Veel patiënten voelen zich gedemotiveerd, vooral als ze begrijpen dat hun aandoening chronisch is. De eerste behandeling bestaat uit het bekijken van vestibulaire testresultaten, het bespreken van aanpassingen in huis en omgeving (bijv. betere verlichting, het verwijderen van vloerkleden) en het introduceren van strategieën om angst en valangst te beheersen.
Revalidatieplannen omvatten meestal dagelijkse looproutines en evenwichtstrainingsoefeningen om de 3 evenwichtssystemen te optimaliseren.
Tot voor kort, merkt Claire op, waren er weinig opties buiten dit kernrevalidatieprogramma, een leemte die met nieuwe hulpmiddelen zoals de BalanceBelt kan worden opgevuld.
Introductie van de BalanceBelt: Van voorzichtige nieuwsgierigheid tot klinische impact
Claire Potter hoorde voor het eerst over de BalanceBelt via de maandelijkse journal club van haar kliniek, waar haar team een van de eerste onderzoeken besprak. Op dat moment bekeken ze het apparaat met interesse, maar met de nodige voorzichtigheid, in de veronderstelling dat het moeilijk zou zijn om het in de NHS te introduceren zonder meer robuuste gegevens. Een praktijkdemonstratie op een professioneel evenement (ACPIVR) bracht daar echter verandering in. Nadat ze de gordel zelf had uitgeprobeerd en een proefapparaat had ontvangen van het BalanceBelt team, nam ze het initiatief om interne testen te leiden.
Claire was aanvankelijk sceptisch en vroeg zich af of de niet-gerichte trilfeedback van het apparaat wel zou worden verdragen of nuttig zou zijn voor de patiënten. Maar gezien het gebrek aan alternatieve behandelingsmogelijkheden voor complex bilateraal vestibulair verlies, besloot ze dat het het proberen waard was. De klinische redenering was: "Het kan geen kwaad en als het helpt, is dat mooi meegenomen." Ze begon de gordel uit te proberen bij geselecteerde patiënten onder strikte voorwaarden, waarbij ze duidelijk maakte dat ze het zelf moesten betalen als ze er baat bij hadden.
Interessant genoeg voelde een patiënt met een functionele neurologische stoornis (FND) zich slechter als de gordel actief was, maar beter door hem gewoon te dragen, wat suggereert dat zelfs de fysieke aanwezigheid van het apparaat voor sommigen het truncaal bewustzijn kan vergroten. Dit benadrukte de genuanceerde manieren waarop de band zou kunnen samenwerken met verschillende pathologieën, vooral bij patiënten die gevoelig zijn voor sensorisch hyperbewustzijn of internalisatie.
Ondanks deze uitschieter, rapporteert Claire dat de meeste patiënten met bilaterale vestibulaire hypofunctie een duidelijke verbetering vertoonden. Eén vrouw, die drie jaar niet had kunnen hardlopen, was zo geroerd door haar herstelde vermogen dat ze huilde tijdens de sessie. Zulke momenten versterkten het potentieel van de band om levensveranderende resultaten te bieden wanneer deze op de juiste manier wordt gebruikt.
Case Summary: De impact van de evenwichtsgordel op een patiënt met ernstige vestibulaire disfunctie
Een patiënte van in de 50 werd door haar huisarts doorverwezen naar de evenwichtskliniek na een geschiedenis van invaliderende vestibulaire symptomen, waaronder oscillopsie en ernstige evenwichtsstoornissen. Ze kon niet meer autorijden, waardoor ze sociaal geïsoleerd raakte en voor haar mobiliteit afhankelijk was van haar man. De impact op haar persoonlijke leven was aanzienlijk, ze kon niet meer zoals vroeger voor haar twee tienerkinderen zorgen en ze had last van paniekaanvallen en angsten als gevolg van haar aandoening.
Na verwijzing werd ze beoordeeld in het multidisciplinaire team (MDT) balanskliniek, die fysiotherapeuten, audiologen en medische specialisten omvat. Diagnostisch onderzoek toonde aan dat er sprake was van bilaterale vestibulaire hypofunctie van beide halfcirkelvormige kanalen en otoliten. De eerste fysiotherapie richtte zich op veiligheid thuis, rustige balansoefeningen en aanpassingen in de levensstijl, waaronder een verwijzing voor ondersteuning door de bedrijfsarts. De vooruitgang was echter beperkt en haar symptomen bleven zeer provocerend.
Een scharniermoment kwam met de introductie van een BalanceBelt, ondanks beperkingen in de maat, de band zorgde voor onmiddellijke en zichtbare verbetering. Tijdens het testen van de resultaten, waaronder mobiliteit en vertrouwen, verbeterde haar prestatie aanzienlijk. Ze klampte zich niet langer vast aan de arm van haar man en had zichtbaar meer zelfvertrouwen.
Hoewel de gordel niet alle symptomen wegnam (bijv. oscillopsie), gaf het haar zelfvertrouwen een boost en kon ze weer beginnen met lichamelijke activiteiten en dagelijkse routines. Het team benadrukte dat realistische verwachtingen moeten worden gesteld aan het apparaat: hoewel het de vestibulaire functie niet herstelt, dient het als een krachtige aanvulling om patiënten te helpen hun onafhankelijkheid te herwinnen en de kwaliteit van leven te verbeteren.
Samenvatting: Klinische inzichten en toekomstige implicaties van de evenwichtsgordel
De BalanceBelt doet niet het vestibulaire systeem zelf vervangen of herstellen, het niet symptomen zoals oscillopsie oplossen of direct vestibulaire input vervangen. Echter, wat het doet, is een aanvullende sensorische aanwijzing bieden die vertrouwen, houdingscontroleen functionele mobiliteitwaardoor het bijzonder waardevol is voor patiënten met bilaterale vestibulaire hypofunctie.
Claire merkt op dat de riem ook nuttig kan zijn voor mensen met unilaterale vestibulopathievooral wanneer één kant ernstig is aangedaan en de compensatie beperkt is. Bovendien kan het potentiële toepassingen hebben voor patiënten met aanhoudende posturaal-perceptuele duizeligheid (PPPD) en andere chronische evenwichtsstoornissen, maar verder onderzoek is nodig.
Belangrijk is dat Claire de noodzaak benadrukt van zorgvuldige selectie van patiënten en instelling realistische verwachtingen. Toekomstige implementatie moet worden ondersteund door verdere klinische proeven en onderzoek om vast te stellen welke subgroepen het meeste baat zullen hebben. Ondanks de behoefte aan meer bewijs, suggereren de eerste resultaten dat de BalanceBelt zou een kritieke leemte in de behandeling kunnen opvullen waar de huidige medische en fysiotherapeutische opties beperkt zijn.
Laten we contact maken:
